Suche fakty są takie: Podczas III etapu Tour de Pologne prowadzącego z Chorzowa do Zabrza wypadek miał 22- letni kolarz teamu Lotto – Soudal. Upadek na trasie zakończył się śmiercią Bjorga Lambrechta. Wypadek dziwny, z nieoczekiwanym zakończeniem. Kolarz po prostu nagle zjechał z trasy, odbił od peletonu, wpadł do rowu i zderzył się z betonowym przepustem melioracyjnym. Brak jest przekonujących danych mogących wyjaśnić dlaczego tak się stało. Nie został przez nikogo potrącony, droga była równa, prędkość bezpieczna. Jeden z kolarzy wyznał, iż zauważył jak Bjorgowi obsunęł się ręką z kierownicy. Cóż , takie rzeczy się zdarzają dziesiątki razy. Najmocniejszą poszlaką wydaje się zasłabnięcie. Że z tego powodu ręka puściła kierownicę, a później bezwładne ciało nie podjęło próby ratowania się wpadając do rowu. Bowiem zawodowi kolarze nie tylko umieją świetnie jeździć, lecz również przewracać się, tak aby zminimalizować straty zdrowotne. Obrażenia wewnętrzne kolarza były tak masakryczne, że wszystko wskazuje, iż uderzając w przepust, zawodnik nie był przytomny. Inaczej starałby się zminimalizować kolizję. Mocny trop dla utraty świadomości niesie badanie krwi wykonane tuż po upadku, w którym stwierdzono bardzo niski poziom glukozy, dowodzący hipoglikemii. Nie ma wtedy energii dla mięśni, lecz to betka, nie ma zasilania dla mózgu, on działa gorzej, aż do czasowego wyłączenia niektórych jego ośrodków i funkcji. Takich upadków w pro-tourach jest wiele, kończą się zwykle ślizgami, zdarciem skóry, czasem złamanym obojczykiem. Niektórzy komentatorzy stwierdzili lakonicznie, że „peleton wtedy jechał wolno, ok. 35 km/h”. Hm, rzecz względna. W wyścigu zawodowców na względniej szerokiej i suchej jezdni, na wypłaszczeniu to rzeczywiście bezpieczne tempo. Jednak dla przeciętnego rowerzysty upadek przy tej prędkości może skutkować bardzo poważnymi obrażeniami. To nie jest wolno! Jaka mądrość z tej tragedii może wyniknąć? Czy zawodnicy będą lepiej monitorowani od strony medycznej? Na przykład pod kątem hipoglikemii? Bowiem przecież różnie się zdarza, kolarz ma rozstrój żołądka (przy tym zmęczeniu, zmianach hoteli, ilości odżywek, żeli to nie takie rzadkie) zwróci co ma do zwrócenia, a nazajutrz ma być gotowy na starcie by walczyć o punkty i realizować zadania teamu. To trudne do pogodzenia. Ktoś powie – jednostkowy przypadek, epizodyczne problemy zdrowotne. Jednak precedens winien skłaniać by chuchać na zimne. Kiedyś jeżdżono bez kasków i dopiero śmierć kolarza w wyścigu skłoniła UCI do zmiany przepisów i obligu ich noszenia.
Wychodząc poza to „śledztwo” myślę o tym chłopaku, który swoje nieprzejechane tysiące kilometrów będzie mógł pokonać już na niebiańskich asfaltach. O tym, jak tamtego dnia ubierał się w trykot, wyciągał jakiś kamyk z buta, słuchał wskazówek dyrektora sportowego na nadchodzący dzień, żartował z kolegami z tych śmiesznych polskich nazw miejscowości patrzył w niebo próbując przewidzieć pogodę.. I nie myślał, że to jego ostatni wyścig, ostatni raz na rowerze. I że nie wygra tego Wyścigu…
Pięknie zaczął się tegoroczny Tour de Pologne, etapem w Krakowie z metą na Błoniach pod dawnym hotelem Cracovia. Na metę wpada Pascal Ackermann z Bora-Hansgrohe.
